Un amore, spento nel silenzio
Sei stato tu,
il nome sussurrato nei miei sogni,
il battito che correva più veloce del tempo,
il silenzio che faceva più rumore di qualsiasi parola.
Sei stato tu,
quel sorriso che sapeva di casa,
gli occhi in cui mi perdevo senza paura,
la certezza che pensavo non potesse svanire.
E invece, eccoci qui.
Due ombre che si sfiorano senza mai fermarsi,
due cuori pieni di ricordi e vuoti di futuro,
due sconosciuti che non hanno più “noi”,
solo “se” e nessuna risposta.
Mi hai inseguita nel tempo,
mi hai fermata su un domani che non è mai arrivato,
mi hai sfiorata con la dolcezza di chi sa
che sta per perdere qualcosa che non tornerà più.
E io, stupida com’ero,
ho creduto che bastasse l’amore
per poter riscrivere il destino.
Ma il destino non si piega ai ricordi,
non si lascia convincere dalle promesse spezzate.
Il destino ci ha insegnato a perderci,
e questa volta ho imparato a lasciarti andare.
Non so se mi hai mai amata davvero,
se le tue parole erano vere o solo illusioni vestite bene.
Ma so che io ti ho amato lo stesso,
anche quando le tue parole erano lame,
quando il tuo silenzio faceva più male di un addio.
quando sei andato via senza spiegare,
quando hai lasciato il vuoto al posto delle promesse,
quando mi hai cercata solo per paura di perdermi davvero.
Io ti ho amato
senza mezze misure, senza riserve,
abbastanza da ricordarti per sempre.
E forse un giorno,
tra mille volti, tra mille vite,
ti cercherò ancora.
O forse no.
Ma se mai mi penserai,
sappi che non c’è rabbia dentro di me,
solo il ricordo di un amore
che ha brillato come il cielo più bello
prima di spegnersi,
senza fare rumore.
Sei stato tu.
E forse, in fondo, lo sarai sempre.
Një dashuri, e shuar në heshtje
Ke qenë ti,
emri i pëshpërirë në ëndrrat e mia,
ritmi që vraponte më shpejt se koha,
heshtja që bënte më shumë zhurmë se çdo fjalë.
Ke qenë ti,
ajo buzëqeshje që kishte erën e shtëpisë,
ato sy që humbisja pa frikë,
siguria që mendoja se nuk mund të zhdukej.
Dhe ja, këtu jemi.
Dy hije që prekin njëra-tjetrën pa ndaluar kurrë,
dy zemra të mbushura me kujtime dhe të zbrazura nga e ardhmja,
dy të panjohur që nuk kanë më “ne”,
vetëm “nëse” dhe asnjë përgjigje.
Më ke ndjekur në kohë,
më ke ndaluar në një të nesërme që nuk ka ardhur kurrë,
më ke prekur me ëmbëlsinë e atij që di
se do të humbasë diçka që nuk do të kthehet më.
Dhe unë, aq e thjeshtë sa isha,
besova se dashuria do të mjaftonte
për të shkruar përsëri fatin.
Por fati nuk përkulet para kujtimeve,
nuk lëshohet të binden nga premtimet e thyera.
Fati na ka mësuar të humbasim,
dhe këtë herë mësova të të lë të ikësh.
Nuk e di nëse më ke dashur ndonjëherë vërtet,
nëse fjalët tua ishin të vërteta apo vetëm iluzione të veshura bukur.
Por e di që unë të kam dashur,
edhe kur fjalët tua ishin thika,
kur heshtja jote bënte më shumë dhimbje se një lamtumirë.
Kur ike pa shpjeguar,
kur le më shumë boshllëk se premtimet,
kur më kërkove vetëm nga frika se do të më humbje vërtet.
Të kam dashur
pa kufij, pa rezerva,
mjaftueshëm sa të të mbaj në kujtesë përgjithmonë.
Dhe ndoshta një ditë,
mes mijëra fytyrave, mes mijëra jetëve,
do të të kërkoj përsëri.
O ndoshta jo.
Por nëse ndonjëherë do të mendosh për mua,
dije që nuk ka inat brenda meje,
vetëm kujtimi i një dashurie
që ka ndritur si qielli më i bukur
para se të fiket,
pa bërë zhurmë.
Ke qenë ti.
Dhe ndoshta, në fund, do të jesh gjithmonë.
Suela Rexhallari – 3BIA
